Snucie:
Krajka
Choć mogłoby się wydawać, że krajki (taśmy tkane) niewiele się różnią od pasiaków (bo i tu pasy, i tu), to technika tworzenia wzoru jest w przypadku krajki odmienna. O ile w pasiaku wzór jest tworzony poprzez zmianę koloru wątku, a osnowa pozostaje niewidoczna, o tyle w krajkach wzór powstaje osnowowo lub osnowowo-wątkowo. Oznacza to, że główną bohaterką krajki jest osnowa i to jej układ kolorów tworzy wielobarwne pasy. Wątek zaś albo pozostaje ukryty albo przeziera znad osnowy w niektórych miejscach, dla wzbogacenia wzoru.
Dlatego krajka wymaga zaplanowania, jak będzie wyglądał wzór, już na etapie snucia. Szerokość pasków poszczególnej barwy, będzie zależała od tego, ile nitek i jakiego koloru nasnujemy. W przypadku zaś krajek, w których oprócz pasów występują też różnego rodzaju prążki, istotna będzie nie tylko ilość nitek w danym kolorze, ale też ich precyzyjne umieszczenie w nicielnicach (np. w przedniej nicielnicy nitka jednego koloru, a w tylnej drugiego – i tak na zmianę).
Krajki w województwie łódzkim powstawały zwykle z wełny, wykorzystywanej zarówno do wątku jak i do osnowy (choć bywały też takie z osnową lnianą). Często taka wełna była podwójnie skręcona, co czyniło późniejszą tkaninę bardziej zwartą.
Snując krajkę należy także zaplanować jej szerokość. Ta była różna w zależności od rejonu, techniki i zastosowania, a także od czasu, w którym pasy były wykonane. Krajki wykorzystywano najczęściej jako pasy męskie i jako takie miały zazwyczaj 10-15 cm szerokości, ale bywało, że sięgały nawet 35 cm. Z kolei trzecia z poniższych krajek, funkcjonująca jako tasiemka do stroju i ma już zaledwie ok. 2 cm szerokości.
Pewną osobliwość regionu opoczyńskiego stanowią pasy siatkowe. Choć wyglądem przypominają krajkę tkaną, to ich struktura i sposób powstawania są bardziej podobne do dzianiny. Pasy powstają bowiem przez zaplatanie o siebie nici tkaniny, techniką znaną jako Sprang. Poniżej kilka przykładów
O tym, jak przygotować osnowę na krajkę i nałożyć ją na krosno, opowiada Liliana Misiak-Kuźbik.